Linia kolejowa Nr 38 Białystok – Głomno. 2025r.

Kętrzyn 2025-07-28

Elektryfikacja linii kolejowych.

Kętrzyn. 2012 rok. Zdjęcie Karol Placha Hetman
LK Nr 38 Białystok – Głomno. 1948 rok. Praca Karol Placha Hetman

W dniu 31 grudnia 2022 roku, w Polsce było około 21 550 km linii kolejowych, łącznie z torami normalnymi (1435 mm) i szerokotorowymi (1520 mm). W czynnej eksploatacji było 19 393 km linii. Pozostałe linie i główne bocznice są nieużywane lub technicznie niesprawne. 

W Polsce zelektryfikowanych jest około 12 236 km linii kolejowych, co stanowi około 62,5 % wszystkich linii eksploatowanych (czyli około 19 576 km), według danych z 2023 rok. Obecna elektryfikacja polega głównie na montażu nowej trakcji na rewitalizowanych stacjach i liniach, które już były zelektryfikowane. W 2024 roku, PKP PLK oddało do eksploatacji 131 km zelektryfikowanych torów. 

Aktualne plany zostały ustalone na okres 2025–2029. PKP PLK planuje co roku zawierać kontrakty na kwotę 15 miliardów złotych rocznie. Na koniec 2025 roku, szacuje się oddanie 494 km zelektryfikowanych linii kolejowych, głównie w ramach modernizacji i remontów. W nowelizacji Krajowego Programu Kolejowego ujęto elektryfikację ponad 1 000 km dodatkowych linii, szczególnie lokalnych, co wydaje się w obecnej sytuacji nierealne.

W planach i realizacji są następujące inwestycje: LK Nr 104 Chabówka – Nowy Sącz (okres realizacji 2022-2027). LK Nr 181 Kępno – Oleśnica (okres realizacji 2024-2026). LK Nr 201, 214, 229 Kościerzyna – Gdynia – Somonino (okres realizacji 2024-2030). LK Nr 24 Piotrków Trybunalski – Bełchatów (okres realizacji 2023-2029). LK Nr 30 Łuków – Lublin (okres realizacji 2026-2029). LK Nr 55 Siedlce – Sokołów Podlaski (okres realizacji 2025-2030). LK Nr 38 Ełk – Korsze (pierwsza elektryfikacja, okres realizacji 2022-2026). LK Nr 203 Gorzów–Kostrzyn (elektryfikacja planowana od wielu lat. Germańcy naciskają na elektryfikację prądem 15 kV przemiennym o częstotliwości 16 2/3 Hz). 

Trzeba także dodać, że funkcjonujący w 2025 roku, antypolski rząd, ograniczył rozwój Centralnego Portu Komunikacyjnego oraz rozpisał konkurs na pociągi osobowe o prędkości 350 km/h, aby nie mogły w konkursie brać udział Polskie firmy. Nie tylko lotnisko ma być znacznie mniejsze, to jeszcze zapowiedziano kolejne opóźnienie o 3 lata.

W 2025 roku, trwał festiwal życzeń antypolskiego rządu (folksdojczów, komunistów i masonów), którzy obiecywali elektryfikację ponad 1 000 km linii kolejowych, w ciągu trzech lat. Ich hasło; „Cóż szkodzi obiecać”. W nowelizacji Krajowego Programu Kolejowego miało znaleźć się zadanie dotyczące elektryfikacji ponad 1 000 kilometrów linii kolejowych. Ostateczna lista odcinków nie była znana, ale PKP PLK wskazywała na konieczność elektryfikacji linii kolejowych: do Łomży, odcinka od Płocka do Laskowic Pomorskich przez Grudziądz, Magistrali Podsudeckiej, od Szamotuł przez Międzychód i Gorzów do Szczecina. Problem był taki; Europejska komuna wymyśliła sobie całkowite odejście od taboru spalinowego. Przestała wspierać grantami nowe programy lokomotyw spalinowych i dążyła do fikcyjnej zielonej energii. Co prawda; zapóźniony germański przemysł samochodów elektrycznych i upadek firmy Volkswagen, wywołał chwilowy hamulec, wsród skorumpowanych elit, rządzących w unii europejskiej. 

Na tym tle, Polski przemysł pojazdów szynowych, jawi się jako nowoczesny i realnie podchodzący do sytuacji na naszych torach.

Linia kolejowa Nr 38 Białystok – Głomno.

Linia kolejowa Nr 38 Białystok – Głomno obecnie jest linią jednotorową, częściowo zelektryfikowaną. Linia leży w północno-wschodniej Polsce, na terenie województwa podlaskiego i warmińsko-mazurskiego. Linia z Białegostoku przebiega skośnie; w kierunku północno-zachodnim. Linia ma długość 241,453 km. Prędkość biegu pociągu wynosiła do 120 km/h.

Pierwszy fragment szlaku został otwarty w dniu 24 września 1866 roku, na odcinku Królewiec – Bartoszyce, czyli w czasie kiedy Polski nie było na mapach. Linia była istotna dla prusaków i imperium moskiewskiego. W dniu 10 listopada 1867 roku, oddano do użytku odcinek Bartoszyce – Kętrzyn. W dniu 8 grudnia 1868 roku, uruchomiono odcinek Kętrzyn – Ełk, a w dniu 1 listopada 1871 roku, otwarto ostatni odcinek pruski Ełk – Prtostki. W Prostkach była stacja graniczna Prusy – imperium moskiewskie. W 1873 roku, po stronie imperium moskiewskiego, oddano do eksploatacji odcinek Białystok – Grajewo, z torem szerokim 1524 mm. W dniu 15 września 1873 roku, oddano do użytku ostatni odcinek Grajewo – Prostki. Na tym odcinku były położone dwa tory; 1435 mm i 1524 mm. 

W 1984 roku, na odcinku Korsze – Ełk położono drugi tor. W 1905 roku, uruchomiono drugi tor na odcinku Królewiec – Korsze oraz na odcinku Ełk – Prostki. Po wielkiej wojnie światowej, fragment szlaku poprzednio należący do imperium moskiewskiego, trafił do Odrodzonej Polski. Tor został przebudowany na normalny. U schyłku drugiej wojny swiatowej, w 1945 roku, sowieckie oddziały trofiejne zdemontowały drugi tor na odcinku Prostki – Korsze. Tor nie został odbudowany. W dniu 9 grudnia 1990 roku, zelektryfikowano odcinek Białystok – Ełk. W 2026 roku, zelektryfikowano odcinek Ełk – Korsze. 

W czasach PRL linia łączyła Białystok ze stacją Głomino. Na stacji Głomino istniało przejście graniczne Głomino – Bagrationowsk. Obecnie (2025 rok) przejście jest nieużywane, chociaż istnieją tory i do 2012 roku, czasami przyjeżdżały tutaj pociągi turystyczne; miłośników kolei. Ruch towarowo-osobowy odbywa się na odcinku Białystok – Korsze. Od 2017 roku, prowadzono prace przygotowawcze do rewitalizacji odcinka Ełk – Giżycko, a następnie Giżycko – Korsze, połączone z elektryfikacją. 

Odcinek Ełk – Giżycko.

Na odcinku Ełk – Giżycko remont miano rozpocząć w 2020 roku, kiedy otwarto oferty wykonawców. Do przetargu stanęło 11 firm. Do realizacji przyjęto ofertę firmy Torpol, o wartości 681,3 miliona złotych. Jednak wkrótce umowę unieważniono. Do realizacji wybrano ofertę hiszpańsko-chińskiego konsorcjum Aldesa Construcciones Polska, Aldesa Construcciones, Coalvi oraz China Civil Engineering Construction Corporation. Umowę podpisano w dniu 7 grudnia 2021 roku. Prace rozpoczęto w dniu 13 marca 2022 roku. Dla pasażerów wprowadzono zastępczą komunikacje autobusową. Zmieniono trasy pociągów PKP InterCity „Mamry” i „Niegocin”. W dniu 4 maja 2023 roku, rozpoczęto modernizację stacji Giżycko. Do Giżycka zaprzestano dojazdów pociągów od strony Kętrzyna, a pociągi regionalne dojeżdżały tylko do przystanku osobowego Niegocin. Z różnych powodów, na odcinku Ełk – Giżycko, wystąpiły poważne opóźnienia w pracach. W marcu 2025 roku, PKP PLK poinformowała, że odcinek Ełk – Giżycko będzie uruchomiony pomiędzy czerwcem i grudniem 2025 roku, ale jeszcze bez trakcji elektrycznej. 

W kwietniu 2024 roku, spółka PKP PLK podpisała z konsorcjum firm Budimex oraz Victor Energy umowę na zaprojektowanie i budowę nowych pięciu podstacji na linii kolejowej Nr 38 na odcinku Ełk – Korsze, w ramach projektu elektryfikacji linii za kwotę 233 mln złotych netto. Trakcja ma być dostosowana do prędkości pociągów 160 km/h. Podstacje zbudowano w lokalizacjach: Woszczele, Wydminy, Giżycko, Martiany i Linkowo. Na stacji Korsze wykonano także modernizację sieci trakcyjnej na LK Nr 353, stycznej do LK Nr 38.

Należy podkreślić, że najsprawniej prace przebiegały na stacji Giżycko i to zgodnie z harmonogramem. Ukończono perony, tunel pasażerski i inne obiekty inżynieryjne. Zamontowano zadaszenie peronów i małą architekturę. Profilowano nowe tory i zamontowano sieć trakcyjną. Przebudowano perony na stacjach: Giżycko, Wydminy i Stare Juchy oraz na dwóch przystankach Woszczele i Siedliska. Na całym, 49-kilometrowym odcinku wymieniono tor oraz przebudowano 59 obiektów inżynieryjnych: mosty, wiadukty i przepusty. Sprawny i bezpieczny ruch pociągów zapewniają nowe urządzenia sterowania ruchem kolejowym. Bezpieczniej jest również na skrzyżowaniach dróg i torów; dzięki modernizacji 26 przejazdów kolejowo-drogowych i przejść dla osób pieszych oraz budowie dwóch skrzyżowań bezkolizyjnych w Giżycku i Wydminach. Również w Giżycku piesi mogą dotrzeć na miejską plażę bezpieczniej dzięki tunelowi pod torami na ulicy Unii Europejskiej. W 2025 roku, trwały jeszcze prace odbiorcze sieci trakcyjnej.

W czerwcu 2025 roku, powróciły pociągi osobowe na trasę Ełk – Giżycko. Od dnia 18 czerwca 2025 roku, pociągi osobowe jeździły już regularnie. Przewoźnicy zapewnili trzy pary pociągów regionalnych oraz jedną parę pociągów dalekobieżnych. Był to pociąg InterCity „Hańcza” relacji: Giżycko – Białystok – Kraków Główny, z lokomotywą spalinową SU4210. Dodatkowo, na trasie Giżycko – Korsze, kontynuowana była zastępcza komunikacja autobusowa dla 5 par pociągów. Pociągi spalinowe kursują z prędkością 120 km/h, a elektryczne osobowe nawet do 160 km/h, co jest wzrostem prędkości dwukrotnie, z 80 km/h. Pociągi elektryczne towarowe mogą jechać z prędkością 120 km/h.

Odcinek Giżycko – Korsze.

W dniu 4 maja 2022 roku, ogłoszono przetarg na modernizację i elektryfikację odcinka Giżycko – Korsze. Przetarg wygrała firma Torpol. Umowę podpisano w dniu 2 października 2023 roku, a jej wartość wyniosła 876 milionów złotych. Zakończenie prac jest planowane w 2026 roku. Spodziewamy się, że wiosną 2026 roku, po całej trasie Ełk – Korsze pojadą pociągi elektryczne. Ale wiosną 2025 roku, odcinek Giżycko – Korsze był mało zaawansowany w pracach. Nie było jeszcze torowiska. W Kętrzynie gotowa była konstrukcja peronów. W Sterławkach Wielkich zbudowano nowy wiadukt drogowy nad linią, który zastąpi przejazd kolejowo-drogowy. Zakończenie wszystkich prac na odcinku Giżycko – Korsze planowane jest w połowie 2026 roku, jeśli zima 2025/2026 będzie łagodna. Pamietajmy także o tym, że długo trwa certyfikacja trakcji elektrycznej, która powstaje od fundamentów. Dlatego początkowo ruszą tylko pociągi spalinowe. Spółka PKP PLK wyjątkowo szeroko wypowiadała się na temat przyczyn opóźnienia. Mówiono o braku pracowników, wzroście cen towarów i surowców oraz trudności transportowych w rejonie. 

W połowie 2025 roku, na szlaku Giżycko – Korsze, po wzmocnieniu podłoża na całym odcinku, trwała zabudowa nowego toru. W celu przyśpieszenia robót, wykonawca wprowadził działania związane z budową toru zarówno od strony Korsz, jak i Giżycka. Na modernizowanych stacjach i przystankach gotowe były konstrukcje peronów. Trwały prace na obiektach inżynieryjnych. Wkrótce dla ruchu udostępniony zostanie wiadukt drogowy w Sterławkach Wielkich, który zastąpił przejazd kolejowo-drogowy. 

Pomimo modernizacji, PKP PLK nie zdecydowało się na budowę drugiego toru, co byłoby ekonomicznie nieuzasadnione. Zdecydowano się na budowę dwóch mijanek, w miejscach gdzie do 1945 roku, były stacje kolejowe, które rozebrane zostały przez oddziały trofiejne. Nie ulega watpliwości, że inwestycja spowoduje szybszy dojazd letników i wczasowiczów na Mazury. Planuje się, że przejazd Ełk – Korsze będzie krótszy nawet o 50 minut. I to jest dobra wiadomość. Nie ma żadnych informacji o wzroście oferty przewozowej dla lokalnych mieszkańców. Dalej ma kursować 5 par pociągów lokalnych i 2 pary pociągów dalekobieżnych. Mieszkańcy mówili o tym otwarcie. Lokalne samorządy sprawę widzą tak: Inwestycja za 1 557 milionów, zrealizowana z państwowej kasy i na tym koniec. Województwa podlaskie i warmińsko-mazurskie nie otrzymają żadnego dofinansowania na rozwój lokalnych połączeń. Polska samorządowa nie ma kasy na uruchamianie dodatkowych pociągów. Przy obecnym, antypolskim rządze, nie należy spodziewać się poprawy sytuacji. Pamietajmy jeszcze o transporcie wojskowym, który jest istotny dla bezpieczeństwa Polski. 

Na szlaku jest 14 stacji i przystanków osobowych. Podniesiono tonaż do 221 kN. Stacje i mijanki przygotowano dla obsługi pociągów o długości 750 m. Zmodernizowano 4 stacje kolejowe i 5 przystanków osobowych. Poprawiono 38 skrzyżowań kolejowo-drogowych, podnosząc na nich bezpieczeństwo.

Przebieg LK Nr 38 Białystok – Głomno.

Białystok stacja (0,00 km, elewacja 134 m). Są tutaj linie Nr: 6, 32, 37, 515, 519a. Linia Nr 38 kieruje się na południowy zachód. 

Białystok Towarowy (1,21 km, elewacja 134 m). Są tutaj linie Nr: 6, 32, 37a. Pod torowiskiem przebiega ulica Księdza Jerzego Popiełuszki. Z północno-zachodniej strony jest zakład PKP Energetyka. 

Białystok Zielone Wzgórza przystanek osobowy (3,01 km, elewacja 137 m). Są tutaj linie Nr 6, 32. Tutaj jest duży węzeł kolejowych rozjazdów i kilka peronów przystanków osobowych na różnych liniach. Dołem przechodzi DW Nr 669. Linia jako jednotorowa skręca w kierunku północno-zachodnim, pod kątem 90 stopni. Linia górą mija ulicę Klepacka.

Białystok Starosielce stacja (4,55 km, elewacja 144 m). Są tutaj rozjazdy na linie Nr 515 i 516. Jest tutaj jeden peron jednokrawędziowy i kładka nad torami. Nawierzchnia peronu jest z płytek chodnikowych. Jest wiata, ławki, tablica informacyjna, audio, oświetlenie. Na stacji jest kilka torów i bocznice do zakładów przemysłowych. Jest skrzyżowanie z ulicą Księdza Jerzego Popiełuszki. Linia Nr 38 jest częścią Rail Baltica. Dalej linia przebiega pod DW Nr 676, Aleja Jana Pawła II.

Białystok Bacieczki przystanek osobowy (8,01 km, elewacja 133 m). Poprzednio stacja. Tutaj są dwa tory, dwa perony jednokrawędziowe. Nawierzchnia peronów jest z płyt betonowych i płytek chodnikowych. Za peronem linia przechodzi pod DK Nr 8, ulica Generała Franciszka Kleeberga. Dalej są dwa skrzyżowania z lokalnymi drogami. Linia opuszcza miasto Białystok. Następnie linia przechodzi pod autostradą. 

Fasty przystanek osobowy (12,63 km, elewacja 125 m). Przystanek otwarto w październiku 1950 roku. Zachował się dworzec z wyjątkowo wysokim dachem, który pokryto onduliną. Na jednym z kominów jest bocianie gniazdo. Nawierzchnia peronu jest wykonana z płyty betonowych i płytek chodnikowych. Jest wiata przystankowa, ławki, tablica informacyjna, oświetlenie. Przed peronem jest skrzyżowanie, ulica Dzikowska. Dalej linia przekracza rzekę Supraśl (12,8 km). Jest most kratownicowy, jednoprzęsłowy, wyremontowany w 2022 roku. Linia wiedzie wzdłuż DK Nr 65, która jest od strony wschodniej.

Dobrzyniewo Duże przystanek osobowy (15,11 km, elewacja 115 m). Przystanek to jest była mijanka. Został tylko jeden tor. Po stronie zachodniej zachował się peron, latarnie oświetleniowe i słupy trakcyjne. Peron eksploatowany jest po stronie wschodniej. Nawierzchnia jest wykonana z płyty betonowych i płytek chodnikowych. Jest wiata, ławki, tablica informacyjna, stojaki na rowery, oświetlenie. Dojście na peron jest w poziomie torów. Linia przekracza 4 skrzyżowania z lokalnymi drogami. 

Borsukówka przystanek osobowy (21,27 km, elewacja 114 m). Nawierzchnia przystanku jest wykonana z płyt betonowych. Jest wiata przystankowa, ławki, kosze na śmieci, tablica informacyjna, oświetlenie. Dojście na peron jest w poziomie torów od strony zachodniej. Linia przekracza 5 skrzyżowań z lokalnymi drogami.

Knyszyn stacja (28,43 km, elewacja 113 m). Są tutaj 4 tory przelotowe. Są dwa perony i trzy krawędzie peronowe. Nawierzchnia jest wykonana z płytek chodnikowych. Budynek dworca jest duży, dwukondygnacyjny. Semafory są kształtowe. Za stacją linia przekracza rzekę Jaskranka i lokalną drogę. Dalej jest skrzyżowanie z DW Nr 671 i lokalna droga.

Zastocze przystanek osobowy (32,38 km, elewacja 131 m). W 2025 roku, peron został wyremontowany. Jest nowa betonowa nawierzchnia, wiata przystankowa, ławki, tablica informacyjna, stojaki dla rowerów, oświetlenie. Przystanek jest wsród niedużych lasów. Linia przekracza jedną lokalną drogę. Dalej linia przekracza rzekę Nareśl. Następnie są skrzyżowania; dwie lokalne drogi.

Czechowizna przystanek osobowy (37,35 km, elewacja 125 m). Nawierzchnia peronu jest wykonana z płyt betonowych. Jest wiata, ławki, tablica informacyjna, kosze na śmieci, oświetlenie. Są tutaj pola uprawne. Linia skrzyżowaniem przekracza 4 lokalne drogi.

Mońki stacja (43,87 km, elewacja 169 m). Na stacji są dwa perony i trzy krawędzie peronowe. Nawierzchnia wykonana jest z płytek chodnikowych. Jest 5 torów przelotowych. Na stacji są semafory kształtowe. Dworzec został zbudowany w polskim stylu dworkowym z mansardowym dachem. Zachowała się rampa i magazyn. Mońki leżą około 40 km od Białegostoku. Populacja liczy 10 500 mieszkańców. Za stacją linia skrzyżowaniem przekracza DK Nr 65, ulica Białostocka. Dalej linia biegnie przez tereny mniej zamieszkałe.

Goniądz przystanek osobowy (52,35 km, elewacja 135 m). Peron jest niski, ale wykonany z płyt betonowych. Jest wiata przystankowa, tablica informacyjna i oświetlenie.  Przed i za przystankiem są skrzyżowania z lokalnymi drogami. 

Osowiec stacja (57,23 km, elewacja 112 m). Na stacji jest 6 torów przelotowych. Jest peron wyspowy, dwukrawędziowy oraz peron jednokrawędziowy. Dojście na peron wyspowy jest w poziomie torów. Na stacji są semafory kształtowe. Dworzec ma mansardowy dach. Zachowała się murowana wieża wodna. Przed stacją linia przekracza skrzyżowaniem DW Nr 670. Przy stacji przebiega DK Nr 65. Osowiec to jest twierdza wykorzystywana przez Wojsko Polskie. Od stacji odchodzi bocznica wojskowa. Tutaj są tereny bagniste. Za stacją linia przekracza skrzyżowaniem DK Nr 65. Linia przekracza rzekę Biebrza i jej dopływ. Są tutaj dwa stalowe mosty kratownicowe, o obrysie prostokątnym, największe na całej LK Nr 38. Każdy most jest inny, ma jedno przęsło i na obu są położone tory. Tor LK Nr 38 jest zelektryfikowany i leży po wschodniej stronie. Most po stronie zachodniej jest wyższy i szerszy i nie jest eksploatowany.

Kanał Rudzki były przystanek osobowy (59,85 km, elewacja 108 m). Pozostał tylko plac, który jest parkingiem samochodowym. Dalej linia przekracza skrzyżowaniem DW Nr 668 i przebiega lasami.

Ciemnoszyje była mijanka (66,10 km, elewacja 117 m). Jest tutaj skrzyżowanie z lokalną drogą.

Podlasek przystanek osobowy i mijanka (70,37 km, elewacja 118 m). Są dwa perony i trzy krawędzie peronowe. Jest wiata przystankowa. Przystanek jest w środku lasu. Dalej jest skrzyżowanie z lokalną drogą.

Ruda przystanek osobowy (74,05 km, elewacja 121 m). Jest jedna krawędź peronowa. Peron jest z nawierzchnią gruntową. Jest wiata przystankowa. Wieś znajduje się 1 km dalej w kierunku północnym. Dalej linia mija 4 lokalne drogi. 

Grajewo stacja (82,47 km, elewacja 123 m). Miasto Grajewo leży nad rzeką Ełk, na pograniczu Mazur, Podlasia i Kurpiowszczyzny, stanowiąc istotny węzeł komunikacyjny drogowy i kolejowy. Miejscowość uzyskała prawa miejskie w 1540 roku, potem je utraciła w 1870 roku, a odzyskała ponownie w 1919 roku. Miasto ma obszar 18,93 km2 i zamieszkuje je około 20 900 osób (2024 rok). Do zabytków należy dworzec kolejowy z 1873 roku i rynek z XVIII wieku. Jest tutaj Muzeum Mleka, pierwsze na świecie. Miasto znajduje się w strefie Zielonych Płuc Polski, blisko terenów chronionych i parków krajobrazowych. Stacja Grajewo znajduje się blisko centrum miasta. Jest tutaj reprezentacyjny, dwukondygnacyjny dworzec. Są tutaj dwa perony i trzy krawędzie peronowe. Jest kładka nad torami, dla podróżnych i mieszkańców. Jest tutaj 6 torów przelotowych i kilka bocznic. Na stacji jest murowana podwójna wieża wodna. Zachował się żuraw wodny.

85,66 km granica województw podlaskiego i warmińsko-mazurskiego. Dalej linia przekracza skrzyżowaniami trzy lokalne drogi. 

Prostki stacja (88,00 km, elewacja 121 m). Prostki to była stacja graniczna pomiędzy moskalami i germańcami. Wiele budynków pochodzi z XIX wieku. Są tutaj trzy tory przelotowe, jeden peron wyspowy z dwiema krawędziami i kładka nad torami. Prostki to jest wieś w województwie warmińsko‑mazurskim, powiecie ełckim. Miejscowość należy już do Mazur; kulturowo i historycznie. Znajduje się koło 15 km na południe od Ełku i 128 km na wschód od Olsztyna. W pobliżu płynie rzeka Ełk. Osada została założona w 1432 roku, przez braci Prostko. W czasach drugiej wojny światowej działały tu germański obozy pracy przymusowej. Germany zabili tutaj około 130 Polaków. Obecnie mieszka tutaj około 3 000 mieszkańców. Za stacją linia skrzyżowaniem przekracza DK Nr 65, a dalej lokalną drogę. Linia wchodzi w lasy. 

Lipińskie Małe przystanek osobowy (93,08 km, elewacja 122 m). Kiedyś była to stacja kolejowa. Zachowały się fragmenty bocznych torów. Zachował się budynek dworca nieużywany. Peron jest niski z nawierzchnią z płytek chodnikowych. Za peronem linia skrzyżowaniem przekracza lokalną drogę oraz rzekę Ełk. Dalej są lasy. 

Sikory Ostrokolskie były posterunek (95,48 km, elewacja 123 m). Zachował się budynek kolejowy z czerwonej cegły. Dalej linia przechodzi pod autostradą S61. 

Ełk Szyba Wschód przystanek osobowy (100,47 km, elewacja 126 m). Przed przystankiem linia staje się dwutorowa i opuszcza lasy. Przystanek ma dwa perony i dwie krawędzie. Zachował się; budynek dworca z pruskiego muru, budynek toalet, kolejowy blok mieszkalny. W 2023 roku, wyremontowano perony. Za peronami linia przekracza skrzyżowaniem ulicę Kolejowa. Są plany zbudowania mostu z ulicą pod torami.  

Ełk Towarowy stacja towarowa (101,14 km, elewacja 127 m). LK Nr 219. Do linii, ze strony zachodniej dołącza LK Nr 219 ze Szczytna. Linia przebiega pod DW Nr 621, ulica Przemysłowa. Stacja towarowa ma około 18 torów przelotowych i tory przy dwóch placach składowych. Po wschodniej stronie stacji są zakłady przemysłowe i sklepy. Za stacją linia przechodzi nad ulicą Towarowa i przekracza rzekę Ełk.

Ełk stacja (103,23 km, elewacja 128 m). LK Nr 41, 219, 223, 1026. Ełk to jest największe miasto na Mazurach. Ełk leży w województwie warmińsko‑mazurskim, nad Jeziorem Ełckim i rzeką o tej samej nazwie, w sercu Pojezierza Mazurskiego. Miasto powstało jako osada rybacka w XIV wieku; prawa miejskie otrzymało w 1445 roku. Obecnie Ełk zamieszkuje 60 000 osób, co czyni go trzecim co do wielkości miastem województwa warmińsko-mazurskiego. Zabytki; Katedra świętego Wojciecha to jest neogotycka bazylika z przełomu XIX i XX wieku, a od 1992 roku, jest to siedziba diecezji ełckiej. Są tutaj ruiny zamku krzyżackiego na wyspie jeziora. Jest też wąskotorowa kolejka ełcka; jedna z nielicznych czynnych kolei wąskotorowych w Polsce. Kolejka prowadziła na wschód do takich miejscowości jak: Turowo, Laski Małe, Zawada Tworki. Na terenie stacji wąskotorowej jest Muzeum Historyczne w Ełku. Miasto Ełk położone jest w obrębie Zielonych Płuc Polski, otoczone lasami, jeziorami i czystymi terenami przyrodniczymi. W promieniu 20 km znajduje się ponad 100 połączonych rzekami i kanałami jezior, co czyni okolicę wyjątkowo malowniczą. Ełk jest ważnym węzłem drogowym i kolejowym. Miasto urosło wokół stacji. Stacja ma trzy perony i 6-krawędzi, dworzec, zabytkowa parowozownię, LCS. Perony są nowe, wysokie z zadaszeniami. Dojście umożliwia tunel ze schodami i windami. Stacja ma 13 torów przelotowych. Za stacją linia przechodzi nad ulicą Jarosława Dąbrowskiego / Suwalska. Teraz linie kolejowe się rozdzielają: na wschód do stacji Olecka, na zachód do stacji Orzysz i na północny-zachód do stacji Giżycko. LK Nr 38 początkowo biegnie razem z linią do stacji Orzysz. Linie mijają skrzyżowaniem ulicę Generała Władysława Sikorskiego, dalej ROD (rodzinne ogrody działkowe), przechodzą pod ulicą Michała Kijanki i się rozdzielają. LK Nr 38 przechodzi pod DK Nr 16. Następnie mija skrzyżowaniem DW Nr 656, która będzie dalej towarzyszyć linii. I ponownie jest skrzyżowanie z DW Nr 656.

Woszczele przystanek osobowy (112,27 km, elewacja 131 m). Zachował się dworzec z gospodarstwem. Na przystanku są dwa tory (mijanka) i peron wyspowy, dwukrawędziowy, wysoki. W głowicach zastosowano żeberka ochronne. W lipcu 2025 roku, prace jeszcze trwały. Dalej linia biegnie lasami wijąc się wsród licznych jezior. Linia przekracza kilkakrotnie rękę Gawlik. 

Stare Juchy stacja (121,86 km, elewacja 133 m). Zachował się reprezentacyjny, dwukondygnacyjny dworzec z nastawnią w przybudówce. Stacja ma trzy tory przelotowe i peron wyspowy typu wysokiego. Dojście na peron jest w poziomie torów. Na głowicach stacji są żeberka ochronne. Ruch jest sterowany przez LCS. Na stacji jest zabytkowa lokomotywa parowa Ol49-29. Starych Juch to jest mazurska wieś w powiecie ełckim, położona nad rzeką Gawlik, między trzema jeziorami: Jędzelewo, Rekąty i Ułówki. Populacja wynosi 1 800 mieszkańców, zaś cała gmina ma 4 000 osób. Jest tutaj Kościół Trójcy Przenajświętszej, zbudowany w 1585 roku, z kamienia i cegły, dawniej protestancki, obecnie katolicki. Tuż obok centrum wznosi się 20-metrowa wieża widokowa, z której roztacza się panorama trzyjeziorowej okolicy, atrakcja dla spacerowiczów i rowerzystów.

Wydminy stacja (132,81 km, elewacja 146 m). Wydmin to jest mazurska wieś w powiecie giżyckim. Wieś jest położona nad Jeziorem Wydmińskim, około 20 km na wschód od Giżycka i 104 km od Olsztyna. Według spisu 2021 roku, w wsi mieszka 2 233 osób. Dominujący punkt to Kościół Chrystusa Zbawiciela, gotycka świątynia zbudowana w 1701 roku, na fundamentach średniowiecznego kościoła; pierwotnie protestancki, obecnie katolicki. Jezioro Wydmińskie słynie z licznych wysp i obfitości ryb, idealne do wędkowania, kajakowania, rowerowych i pieszych tras okolicznymi szlakami. Na stacji zachował się dworzec w stylu dworkowym. Po modernizacji na stacji są trzy tory przelotowe i peron wyspowy typu wysokiego. Nad stacją jest nowy wiadukt drogowy nad torami. Dalej jest skrzyżowanie z ulicą Kolonia i trzy kolejne.

Siedliska przystanek osobowy (141,23 km, elewacja 141 m). Przed przystankiem jest skrzyżowanie z DW Nr 655. Na przystanku był eklektyczny dworzec, który w 2007 roku, został rozebrany. 

Giżycko stacja (150,97 km, elewacja 120 m). LK Nr 54, 219a. Stacja kolejowa Giżycko została otwarta w 1868 roku. Pierwszy planowy pociąg wjechał na stację w dniu 8 grudnia 1868 roku, z kierunku Kętrzyna. Modernizacja stacji Giżycko została przeprowadzono w okresie 2023-2025. Od czerwca 2025 roku, powróciły pociągi, które przyjeżdżają tylko od strony Ełku. Cała trasa Elbląg – Korsze będzie przejadana wiosną 2026 rok, a od czerwca 2026 roku, z trakcją elektryczną.

Wilkasy Niegocin przystanek osobowy (154,37 km, elewacja 122 m). Przed przystankiem jest skrzyżowanie z DK Nr 59. Dalej linia wije się pomiędzy licznymi jeziorami. Są nieliczne skrzyżowania z lokalnymi drogami.

Wrony (Wronka) były posterunek (157,53 km, elewacja 120 m). 

Sterławki Małe przystanek osobowy (160,50 km, elewacja 123 m). Za peronem jest skrzyżowanie z DW Nr 592. 

Sterławki Wielkie stacja (165,39 km, elewacja 125 m). Na stacji były trzy tory przelotowe. Zachował się dworzec dwukondygnacyjny z przybudówkami, zbudowany z czerwonej cegły. Zachował się także magazyn i inne budynki stacyjne. Za stacją linia przechodzi pod DW Nr 592. Dalej są jeziora, lasy i pola uprawne. Na niektórych jeziorach zbudowano groble dla poprowadzenia torów.

Martiany przystanek osobowy (169,63 km, elewacja 133 m). Przed i za peronem są skrzyżowania z lokalnymi drogami. Kwiedzina były posterunek (173,83 km, elewacja 117 m). Kruszewiec były posterunek (178,71 km, elewacja 101 m). Linia biegnie pomiędzy DW Nr 592 oraz rzeka Guber. Linia przekracza lokalną drogę, która prowadzi na lotnisko Kętrzyn – Wilamowo. Przed Kętrzynem, po południowej stronie linii jest dużą cegielnię. 

Kętrzyn stacja (180,37 km, elewacja 95 m). LK Nr 259, 5030, 5032. LK Nr 259 to jest była linia Kętrzyn – Węgorzewo. Stacja kolejowa w Kętrzynie powstała w 1867 roku, kiedy otwarto linię kolejowa do Bartoszyc przez: Nowy Młyn, Linkowo, Tołkiny, Korsze, Studzieniec, Różna Warmińska i Wiatrowiec Warmiński. W 1868 roku, przedłużono szlak do Ełku przez: Martiany, Sterlawki, Niegocin, Giżycko, Siedliska, Wydminy, Stare Juchy i Woszczele. W 1907 roku, oddano połączenie do Węgorzewa przez: Czerniki, Parcz, Radzieje Węgorzewskie, Kamionek i Przystań. Obecnie (2025 rok) stacja przechodzi generalny remont i jest elektryfikowana. Za stacją jest skrzyżowanie, ulica Dworcowa. Następnie linia kilkakrotnie przekracza rzekę Guber.

Nowy Młyn przystanek osobowy (184,33 km, elewacja 77 m). LK Nr 261 Sątopy Samulewo – Nowy Młyn, została już rozebrana. Linia Nr 261 wychodziła ze stacji Nowym Młyn kierując się łukiem w lewo na południe. Linia Nr 38 przekracza rzekę Dajna oraz DW Nr 594.

Linkowo przystanek osobowy (189,28 km, elewacja 92 m). Za peronem jest skrzyżowanie z lokalną drogą i kolejne w osadzie Starynia.

Tołkiny stacja (192,28 km, elewacja 89 m). Obecnie pełni rolę mijanki. Za peronem linia skrzyżowaniem przekracza lokalną drogę. Dalej jest skrzyżowanie z DW Nr 529. W osadzie Olszynka linia skrzyżowaniem przekracza lokalną drogę. 

Korsze Lokomotywownia (200,30 km, elewacja 112 m). 

Korsze stacja 202,04 km, elewacja 62 m). LK Nr 353. Korsze to miasto w powiecie kętrzyńskim, w północno‑wschodniej Polsce, liczące około 4 000 mieszkańców (2022 rok) i zajmuje powierzchnię 4,03 km2. Miasto pełni funkcję gminy miejsko‑wiejskiej i leży na historycznym pograniczu Prus Dolnych i Mazur. Korsze to ważny węzeł kolejowy. Krzyżują się tutaj linie Olsztyn – Skandawa oraz Ełk – Bartoszyce, co uczyniło je znaczącym punktem transportowym w regionie już od końca XIX wieku. Pierwszy dworzec uruchomiono w 1873 roku. W mieście znajdują się trzy zabytkowe wieże wodne z początku XX wieku, w tym unikalna konstrukcja typu Klönne; jedna z trzech tego typu w Polsce. Miasto Korsze powstało jako majątek szlachecki w XIV–XV wieku. Do 1945 roku, rozwijało się dzięki kolei. Ale głupi germany rozpoczęli kolejną wojnę światową i bardzo dużo stracili. W Korszach były zakłady materiałów kolejowych, które pracowały na rzecz kolei. Obecnie (2025 rok) stacja Korsze jest modernizowana. Tutaj linia Nr 38 będzie miała koniec elektryfikacji. Dalej linia skrzyżowaniem przekracza ulicę Szkolna. Następnie przechodzi pod dwutorową, zelektryfikowaną linią Nr 353. Dalej linia przekracza rzekę Sajna i ulice Dłużec Wielki. Głowbity była mijanka (204,77 km, elewacja 55 m). Warto dodać, że LK Nr 353 na odcinku Korsze – Skandawa jest jednotorowa i niezelektryfikowana. 

Studzieniec były przystanek osobowy (208,75 km, elewacja 53 m). Jest skrzyżowanie z lokalną drogą. 

Różyna Warmińska były przystanek osobowy (212,44 km, elewacja 39 m). Jest skrzyżowanie z lokalną drogą.

Wiatrowiec Warmiński stacja (216,19 km, elewacja 43 m). Była stacja, a obecnie przystanek. LK Nr 258 to była dawna linia kolejowa łącząca stację Wiatrowiec Warmiński ze stacją Sępopol. Linia wychodziła ze stacji kierunku wschodnim i skręcała na kierunek północno-wschodni. Linia funkcjonowała w okresie 1907-1999. Linia Nr 38 za stacją przekracza rzekę Pisa. Linia przebiega pomiędzy lasami i nieużytkami. 

Tromity mijanka i ładowania ( 220,24 km, elewacja 46 m). 

Karolków 1 rozjazd (222,97 km, elewacja 50 m). LK Nr 745a to była linia Bartoszyce – Lidzbark Warmiński. Układ rozjazdów umożliwiał jazdę bezpośrednią zarówno z Korsz jak i ze stacji Bartoszyce.

Bartoszyce stacja (225,65 km, elewacja 51 m). LK Nr 38a, 255. Bartoszyce to miasto w województwie warmińsko-mazurskim, siedziba powiatu bartoszyckiego. Powierzchnia miasta wynosi 11,8 km2. Liczba mieszkańców 22 600 (2021 rok). Miasto położone jest nad rzeką Łyną, około 15 km od granicy z Obwodem Kaliningradzkim, na Nizinie Sępopolskiej. Osada została założona przez zakon krzyżacki w 1240 roku. Miasto żyło głównie z handlu i krzyżackich najazdów na plemiona prusów. Handlowano zborzem, drewnem, bursztynem i futrami (skórami). Po drugiej wojnie światowej Bartoszyce stały się częścią Polski, a miasto zostało odbudowane po zniszczeniach wojennych. Ze stacji Bartoszyce, w kierunku północnym wychodziły dwie linie kolejowe; Nr 38 przez Głomino do Królewca i Linia: Bartoszyce – Skitno – Judyty Domarady – Szczurkowo.

Głomno stacja (235,11 km, elewacja 80 m) LK Nr 38b. Stacja została otwarta w 1866 roku.  Zbudowano tutaj dwukondygnacyjny dworzec z czerwonej cegły. Był tunel pod torami  dla pasażerów. Po drugiej wojnie światowej i zmianie granic, stacja został rozbudowana, z powodu dużego ruchu towarowego Polska – CCCP. W 80-latach wymieniono semafory kształtów na świetlne, a w Bartoszycach zbudowano nową nastawnię. Intensywny transport towarów trwał do 1989 roku. Ostatni pociąg pasażerski odjechał w 1990 roku. W 2002 roku, odjechał ostatni pociąg towarowy, a w 2012 roku, ostatni pociąg specjalny z miłośnikami kolei. Tutaj były tory normalne i szerokie, w tak zwanym zaplocie.

241,28 km granica państwa Polska – państwo moskiewskie, okręg Kaliningradzki.

Opracował Karol Placha Hetman

Kategorie: