Głogów 2025-05-15

Linia kolejowa Nr 14 Łódź Kaliska – Tuplice.

Linia kolejowa Nr 14 Łódź Kaliska – Tuplice przebiega równoleżnikowo, ze wschodu na zachód. Linia ma długość 388,578 km, częściowo dwutorowa, częściowo zelektryfikowana prądem 3 kV DC. Prędkość maksymalna wynosi 120 km/h. Linia historycznie składa się z kilku odcinków zbudowanych w różnym okresie, przez różne towarzystwa, w różnych rozstawach torów i z innych powodów. Obecnie tory są o rozstawie 1 435 mm. Poszczególne odcinki zbudowano w okresie 1846-1915. Elektryfikacja nastąpiła w okresie 1965-1981. Obecnie (2025 roku) tylko niektóre odcinki są ważne dla narodowej gospodarki. Linia kolejowa na całej długości jest wyposażona w system SHP. Linia Nr 14 należy do korytarza towarowego Nr 8.

Korytarz towarowy Nr 8.

Kolejowe korytarze towarowe to europejskie przedsięwzięcie, którego celem jest zwiększenie atrakcyjności transportu kolejowego względem innych rodzajów transportu. Obowiązek ich wdrożenia został nałożony na Polskę przez Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 913/2010 z dnia 22 września 2010 roku, w sprawie europejskiej sieci kolejowej ukierunkowanej na konkurencyjny transport towarowy. W rzeczywistości to narzucenie agendy unii europejskiej, krajom członkowskim według woli Berlina. Już szlak o długości 500 km, przebiegający przez dwa kraje, może być podporządkowany decyzjom Berlina. Polskim kolejom narzucono korytarze Nr 5, 8 i 11. Korytarz RFC Nr 8 – Morze Północne – Morze Bałtyckie; prowadzący z Belgii i Holandii przez Niemcy, Polskę, Litwę, Łotwę do Tallina w Estonii. Korytarz został utworzony w dniu 1 stycznia 2013 roku. W tej sprawie, nasuwa się analogia do sytuacji przed drugą wojną światową; Kolejny punkt pozbawiana Polski suwerenności. Środki finansowe UE trafiają do beneficjentów, na określone inwestycje, które wyznacza Berlin. Wsród nich jest projekt korytarza Nr 8.

Program CPK.

Pamietajmy, że w czasach Rządów Zjednoczonej Prawicy (2015-2023) powstał program Centralnego Portu Komunikacyjnego (CPK). Został opracowany system tak zwanych Szprych Kolejowych, aby 90 % mieszkańców Polski dotarło do Centralnego Lotniska w ciągu dwóch godzin. Jednym z fragmentów szprychy Nr 9 miał być odcinek; Zielona Góra – Głogów – Leszno – Kalisz. Linia ta miała być zmodernizowana i dostosowana do prędkości 200 km/h. Niestety, po zmianie władzy, Program CPK został zlikwidowany.

Leszno – Tuplice.

W 1844 roku, zawiązał się komitet budowy Glogau-Lissauer Zweigbahn (Głogowsko-Leszczyńska Kolej Boczna). W 1853 roku, koncesję na budowę otrzymała spółka Oberschlesische Bahn (Kolej Górnośląska). Rozpoczęto budowę w okolicach Leszna, prowadząc jednocześnie prace w trzech kierunkach; Poznań, Wrocław i Głogów. Tą ostatnią linię realizowano w dwóch etapach. Pierwszy etap zakończono w dniu 30 grudnia 1857 roku, uruchamiając ruch kolejowy z Leszna przez Wschowę do linii Odry, w okolicach miejscowości Grodźiec Mały. Drugi odcinek otwarto w dniu 18 maja 1858 roku, po wybudowaniu dwóch mostów na Odrze i Starej Odrze. Pierwszy z nich miał długość 190 m, drugi 454 m i posiadał 12 przęseł. Zakończono także prace przy przebudowie fortyfikacji na Ostrowie Tumskim (Wyspie Odrzańskiej). Cała linia kolejowa Leszno – Głogów ma długość 45 km.

W drugiej połowie XIX wieku, Leszno rozwijało się w szybkim tempie. Jeszcze w 1880 roku, miasto liczyło 12 000 mieszkańców, aby w 1910 roku, liczyć już 23 000 mieszkańców. Do miasta przybywały osoby z okolicznych wsi, w poszukiwaniu lepszego życia i pracy. Magnes stanowił rosnący w siłę przemysł; fabryka pomp, młyn zbożowy, zakłady produkcji spirytusu, ale też rzemiosło i handel. W 1856 roku, Leszno uzyskało połączenie kolejowe z Poznaniem oraz Wrocławiem. W 1857 roku, pociągi zaczęły kursować do Głogowa, a wkrótce także do Wolsztyna i Ostrowa Wielkopolskiego. Nie bez znaczenia jest połączenie kolejowe do Ścinawy, gdzie jest port rzeczny na Odrze. Leszno stało się oknem na świat.

Po drugiej wojnie światowej ruch na szlaku Leszno – Głogów był mały i nieregularny. Następowała degradacja infrastruktury kolejowej, a także mostów na Starej Odrze i na Odrze. Prędkość pociągów malał, a były odcinki o prędkości zaledwie 20 km/h. Niektóre przystanki i ładownie zamknięto. Ostatni regularny pociąg pasażerski przejechał po tym odcinku w grudniu 2011 roku.

W obecnych czasach, fragment linii Nr 14 Leszno – Głogów biegnie przez teren trzech województw; lubuskiego (18 km), wielkopolskiego i dolnośląskiego, z czego najdłuższy fragment jest na terenie tego pierwszego województwa. Był to duży problem, wobec istniejących przepisów. Sprawa musiała oprzeć się w ministerstwie. Remont rozpoczęto w 2016 roku i miał przywrócić przejezdność szlaku z prędkością do 100 km/h. Remont objął 30 kilometrów toru. Po wielu latach przerwy, w dniu 15 grudnia 2019 roku, uruchomiono połączenia pasażerskie na linii Leszno – Głogów. Duży wkład w reaktywację ruchu pasażerskiego miały samorządy Głogowa i Wschowy, które dołożyły się finansowo do remontu.

Podróż pociągiem ze Wschowy do Leszna zajmuje niecałe 20 minut i jest najszybszą alternatywą na tej trasie, szybszą nawet od podróży samochodem. Linia jest obsługiwana wyłącznie przez SZT przewoźnika PolRegio, oddział Lubuski. Nie da się ukryć, że przewoźnik dysponuje tylko 20 pojazdami SZT i kiedy pojazdy trafiają na przeglądy trzeba pożyczać pociągi od innych przewoźników. Obecnie relacja jest obsługiwana 8-10 parami pociągów. Obecnie w Lesznie jest LCS (Lokalne Centrum Sterowania). Linie kolejowe w Lesznie: LK Nr 14, 271, 359, 817.

Z Leszna wychodziła jeszcze jedna linia kolejowa w kierunku południowym, do Góry Śląskiej i dalej na Dolny Śląsk. Linia Leszno – Korzelów, była własnością kilkudziesięciu akcjonariuszy. W Lesznie linia miała własny dworzec kolejowy; Zaborowo, obecnie dzielnica Leszna. Linia została otwarta w 1916 roku. Niestety, germańcom zachciało się wielkiej wojny światowej i w jej wyniku dużo stracili. Linia została przeciętą przez granicę państwową Polska – germania. Przebieg linii; Zaborowo koło Leszna – Henrykowa koło Leszna – granica państwowa – Witoszyce Chróścina – Glinka – Sławęcice Górowskie – Góra Śląska. Na stacji Sławęcice Górowskie linia krzyżowała się z inną lokalną linią Bojanowo – Głogów, która przebiegała równoleżnikowo. Dziś po kolejce pozostały w przestrzeni ledwie dostrzegalne ślady. Pozostało starotorze i nasypy kolejowe, ceglane mosty i przepusty oraz ruiny po niewielkich dworcach kolejowych. Gdzieniegdzie zbudowano ścieżki rowerowe, które prowadzą w las. W miejscowości Osetno pozostał szkielet stalowego mostu kolejowego, złożonego z trzech przęseł, nad rzeką Barycz. Ostatni pociąg towarowy przejechał ta linia w 1961 roku.

Przebieg linii kolejowej Leszno – Tuplice.

Linia Nr 14 wychodzi ze stacji Leszno w kierunku południowym i długim łukiem skręca w stronę zachodnią. Linia przechodzi pod wiaduktem DK Nr 12. Następnie linia wchodzi w las i przechodzi pod autostradą S5. Lasocice stacja (242,79 km, elewacja 88 m). Ze stacji odchodzą bocznice kolejowe do fermy drobiu i elewatora. Dalej linia biegnie przez pola i lasy. Na 266,70 km, jest granica województw wielkopolskie / lubuskie, a w czasie Drugiej Rzeczypospolitej była granica państwowa z germanią. Linia przekracza rzekę Krzycki Rów. Linia przekracza skrzyżowaniem DW Nr 305.

Wschowa stacja (254,75 km, elewacja 91 m). Tutaj był początek dawnej LK Nr 387 w kierunku północno-zachodnim, w kierunku miasta Stare Strącze. W okresie międzywojennym była to germańska stacja graniczna. W Wschowej była duża cukrowania, która została zlikwidowana. Przy stacji jest wiadukt, gdzie górą przebiega DK Nr 12. Obecnie ze stacji Wschowa dziennie odjeżdża 14 pociągów osobowych. Można było pojechać do stacji: Głogów, Leszno, Zielona Góra Główna. Wszystkie pociągi obsługuje przewoźnik PolRegio. Wschowa to jest miasto w województwie lubuskim, siedziba powiatu wschowskiego i gminy miejsko-wiejskiej Wschowa. Wschowa leży w historycznej Wielkopolsce. Według danych z 2019 roku, Wschowa liczyła 13 851 mieszkańców.

Stare Drzewce przystanek osobowy i ładownia (263,32 km, elewacja 94 mm). Na 266,74 km jest granica wojewódzka lubuskie / dolnośląskie. Linia wchodzi w lasy. Głogów Gaj przystanek osobowy (269,06 km, elewacja 85 m). Głogówko przystanek osobowy i mijanka (271,55 km, elewacja 79 m). Od przystanku Głogówko linia ma dwa tory, ale używany jest tylko jeden. Linia skręca łagodnym łukiem w kierunku południowym i przekracza rzekę Krzycki Rów. Dalej jest skrzyżowanie z DW Nr 319. Grodziec Mały przystanek osobowy (277,19 km, elewacja 75 m). Była tu kiedyś linia w kierunku północnym, LK Nr 305, w kierunku Wolsztyna. Nad linią przebiega DW Nr 321. Odrzycko posterunek odgałęźny (278,89 km, elewacja 76 m), LK Nr 372, w kierunku wschodnim do Góra Śląska i dalej do Bojanowa.

Dalej są mosty przez rzeki; Stara Odra i Odra. Każdy most jest podwójny, ale wykorzystywany jest tylko jeden tor. W widłach obu rzek, na Obrowie Tumskim, znajduje się fort o nazwie Malakpff, który rozbudowano dla ochrony mostów i linii kolejowej. Pierwsze mosty kolejowe powstał na początku drugiej połowy XIX wieku. Początkowo pociągi z Leszna dochodziły tylko do Grodźca. Dalej do Głogowa pasażerowie dowożeni byli dorożkami przez most drogowy. Tak było do 1858 roku, kiedy zbudowano dwa mosty, pierwszy od długości 190 m, a drugi o długości 454 m. Były to mosty kratownicowe, o prostokątnym kształcie, typowe dla mostów tego okresu. Ostatecznie, pierwsze pociągi przejechały przez mosty w dniu 18 maja 1858 roku. W końcu XIX wieku, most na Odrze został przebudowany. Most był już wówczas dwutorowy. Co ciekawe, od strony zachodniej zbudowano bezpieczne przejście dla pieszych. W połowie 30-lat XX wieku, nastąpiła kolejna przebudowa przeprawy mostowej. W czasie tego remontu zlikwidowano chodnik dla pieszych. W 1945 roku, w wyniku działań wojennych mosty zostały zniszczone. Przęsła zostały zrzucone z filarów. W 1946 roku, rozpoczęto remont mostów i ponownie pociągi zostały uruchomione w 1947 roku. W 1968 roku, przeprowadzono remont mostów, który wykonało Przedsiębiorstwo Robót Kolejowych Nr 15, Warszawa. Most nad Starą Odrą ma długość 245 m. Obecnie czynny jest tor po zachodniej stronie. Most nad Odrą ma długość 180 m. Najdłuższe przęsło ma długość 72 m. Obecnie czynny jest tor po zachodniej stronie.

Głogów stacja węzłowa (280,50 km, elewacja 77 m). LK Nr 14 (Peron 3, 4), LK Nr 273 (Nadodrzanka, Peron 1, 2). W dniu 15 maj 2025 roku, z Głogowa odjechało 69 pociągów osobowych. Można było pojechać do stacji: Frankfurt/Oder, Kraków Główny, Legnica, Leszno, Przemyśl Główny, Szczecin Główny, Świnoujście, Wrocław Główny, Zielona Góra Główna. Przewoźnicy: InterCity, Koleje Dolnośląskie, PolRegio. Głogów to miasto w Polsce położone w województwie dolnośląskim i jest siedzibą powiatu głogowskiego. W 2020 roku, Głogów liczy 66 120 mieszkańców. Miasto usytuowane jest na obszarze Legnicko – Głogowskiego Okręgu Miedziowego. Miasto rozwija się wzdłuż lewego brzegu rzeki Odry. Przy stacji Głogów, po północnej stronie, znajduje się Port Rzeczy Głogów, gdzie są bocznice kolejowe. Już w części towarowej stacji linie kolejowe Nr 14 i Nr 273 się rozchodzą. 

LK Nr 14 przebiega bliżej rzeki Odra i staje się linią jednotorową. Górą linia przechodzi nad LK Nr 273 oraz nad DW Nr 292. Żukowice przystanek osobowy (287,24 km, elewacja 95 m). Dalej linia łukami w formie litery „S”, przechodzi na południe, by ostatecznie kierować się na zachód. Linia przecina rzekę Średni Potok. Nielubia przystanek osobowy (291,15 km, elewacja 128 m). Przy przystanku znajduje się przejazd kolejowo-drogowy w ciągu DK Nr 12. Dalej jest następne skrzyżowanie z DK Nr 12. Następnie linia przebiega pod autostradą S3. Kłobuczyn przystanek osobowy (295,38 km, elewacja 150 m). Dawniej była tutaj ładownia. Następnie linia przechodzi pod DW Nr 333. Gaworzyce przystanek osobowy (299,49 km, elewacja 145 m). Na 302,68 km jest granica województw dolnośląskie / lubuskie. Linia przebiega wśród uprawnych pół i lasów. Przecław Szprotawski była stacja (306,45 km, elewacja 135 m). Stacja była zlokalizowana przy lokalnej asfaltowej drodze. W pobliżu nie ma żadnych gospodarstw domowych i zakładów pracy. Linia skrzyżowaniem przecina DW Nr 328.

Niegosławice stacja (312,19 km, elewacja 144 m). Inna nazwa Dworcowy Przysiółek. Węzeł kolejowy, skrzyżowanie z LK Nr 303, która przebiega południkowo, w kierunku północnym do Nowej Soli, a w kierunku południowym do stacji Lubin i Rokitki. Linia w większości jest nieprzejezdna. Czynny jest tylko odcinek Rokitki – Chocianów. Na stacji stoi duży ceglany budynek kolejowy, magazyn (?). Dalej jest ceglany wiadukt kolejowy nad rzeka Suchy Potok. Dzikowice przystanek osobowy (318,63 km, elewacja 140 m). Na 319,90 km, był kiedyś przystanek osobowy. Pozostał ceglany budynek strażnicy, który stoi przy lokalnej asfaltowej drodze. Dalej, na terenie miasta Szprotawa jest skrzyżowanie z DK Nr 12.

Szprotawa stacja (324,00 km, elewacja 132 m). Szprotawa to jest miasto w województwie lubuskim, w powiecie żagańskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Szprotawa. Miasto położone jest nad rzekami; Bóbr i Szprotawa. Według danych z 2021 roku, Szprotawa liczyła 10 954 mieszkańców. Miasto jest ośrodkiem przemysłowo-usługowym. Szprotawa to był sowiecki garnizon wojskowy z dużym lotniskiem, w kierunku wschodnim od miasta, a wcześniej był tutaj duży obóz jeniecki. Stacja Szprotawa została otwarta w 1846 roku. Obecnie jest to ładownia towarowa. Aktualnie przez stację nie przejeżdża żaden pociąg pasażerski. Do października 2000 roku, kursowały tu pociągi relacji Głogów – Żagań. W okresie 2006–2010, ruch pociągów pasażerskich wznowiono w krótkiej relacji Żagań – Niegosławice. Jednak z uwagi na niską frekwencję oraz brak taboru spalinowego, ruch zawieszono ponownie. Na stacji Szprotawa jest opuszczony historyczny dworzec, do którego przylega budynek magazynu. Na stacji jest także nowszy budynek, zbudowany w 60-latach XX wieku, w którym obecnie jest apteka i przychodnia zdrowia. W historii, stacja posiadała przejście podziemne na jedyny peron wyspowy. Była także wieża wodna. W zachodniej głowicy stacji jest wiadukt nad ulicą Kopernika. Wiadukt powstał w 1846 roku, jest łukowaty, zbudowany z cegły i kamienia. W swojej historii wiadukt był poszerzany przy zachowaniu światła przejazdu (1911 rok, 1922 rok). Ulica jest asfaltowa. Obiekt jest w dobrym stanie technicznym. Dalej, za stacją Szprotawa, w kierunku północnym, odchodziła LK Nr 273e, do stacji Stypułów i dalej do stacji Nowa Sól. Nieco dalej, w kierunku południowym odchodziła bocznica do nieistniejącej już huty, nad rzeką Bóbr.

Dalej linia przebiega pod lokalną drogą, ulica Żagańska. Na wiadukcie jest punkt widokowy, który nazwano „MK SU46”. Następnie jest Bukowina Bobrzańska przystanek osobowy (331,99 km, elewacja 128 m). Na przystanku znajduje się ceglany dworzec dwukondygnacyjny, który obecnie zajmują się mieszkania. Następnie jest Bober posterunek odgałęźny (336,88 km, elewacja 113 mm). Tu odchodziła LK Nr 371 w kierunku północnym, w kierunku stacji Stypułów. Linia została zlikwidowana.

Linia Nr 14 przekracza rzekę Bóbr. Most ma nazwę „Czerwony Most” i ma długość 186 m. Most kolejowy na rzece Bóbr należy do jednych z ładniejszych zabytków techniki. Ułożono na nim jeden tor, ale jest miejsce dla drugiego toru. Most został zbudowany z cegły i jest wsparty na 19 filarach i dwóch przyczółkach. Na moście zbudowano po 9 platform z każdej strony (północnej i południowej) na wysuniętych filarach. Główny nurt rzeki Bóbr przepływa tylko pod zachodnią częścią mostu. Most jest w dobrym stanie.

Dalej linia Nr 14 przebiega nad linią kolejową Legnica – Żagań. Na wiadukcie jest miejsce dla trzech torów, ale jest tylko jeden. Dalej linia przebiega pod kratownicowym wiaduktem rozebranej linii kolejowej. Linia górą przekracza ulice Żelazna. Linia Nr 14 centralnie wchodzi na stacje Żagań i jej tor przebiega przy Peronie 3.

Żagań stacja węzłowa (340,53 km, elewacja 114 m). Linie kolejowe Nr 14, 275, 283, 371, 389. Żagań to jest miasto, będące jednocześnie gminą miejską i siedzibą gminy wiejskiej Żagań, zlokalizowane w zachodniej Polsce, w województwie lubuskim, na pograniczu Niziny Śląsko-Łużyckiej i Wału Trzebnickiego, nad rzekami Bóbr i Czerna Wielka. W 2019 roku, populacja miasta wynosiła 25 668 mieszkańców.

W styczniu 1845 roku, zdecydowano o budowie szlaku kolejowego z Głogowa do Żagania. Inwestycję popierał król pruski Fryderyk Wilhelm IV. Inwestorem było Towarzystwo Dolnośląsko-Marchij Kolei Żelaznej. Pierwszy pociąg wjechał na stację w Żaganiu z Głogowa przez Niegosławice i Szprotawę, w dniu 26 lipca 1845 roku. Pociąg przywiózł szyny i podkłady kolejowe do dalszej budowy szlaku kolejowego. Szlak Głogów – Żagań ma długość 71 km. Co ciekawe, kolejny odcinek linii kolejowej ułożono najpierw do miejscowości Jankowa Żagańska, a to dlatego że jej właścicielka zainwestowała swoje fundusze. Dalszy szlak w kierunku miasta Żary uruchomiono w dniu 1 listopada 1846 roku. W tym samym czasie, uruchomiono linię kolejową Węgliniec – Żary. W 1875 roku, uruchomiono połączenie z Legnicą i Wrocławiem. Do Stypułowa i Kożychowa nowe linie uruchomiono w dniu 1 października 1890 roku. Do Świętoszowa nową linię oddano w 1905 roku. W ciągu 50 lat, Żagań stał się dużym węzłem kolejowym, z którego wychodziło siedem linii kolejowych. Most kolejowy na rzece Bóbr istnieje do chwili obecnej, a był zbudowany w okresie 1845 – 1846. Wszystkie nowe linie kolejowe budowano w ten sposób aby łatwo położyć drugi tor, zarówno na nasypach kolejowych jak i przy przyczółkach mostowych. Lecz ostatecznie drugi tor otrzymała linia kolejowe: Żagań – Maroszów – Żary – Sieniawa Żarska.

Obecnie (2022 rok) przez Żagań przebiegają następujące linie kolejowe: linia kolejowa Nr 14 Łódź Kaliska – Forst/Baršć, linia kolejowa Nr 275 Wrocław Muchobór – Guben, linia kolejowa Nr 283 Jelenia Góra – Żagań, linia kolejowa Nr 371 Wolsztyn – Żagań, linia kolejowa Nr 389 Żagań – Jankowa Żagańska. W Żaganiu ruch towarowy jest duży, a ruch pasażerski mały, obsługiwany głównie spalinowymi zespołami trakcyjnymi. Węzeł kolejowy w Żaganiu nie jest zelektryfikowany, dlatego przez długie dziesięciolecia królowały tu lokomotywy parowe, a od 60-lat XX wieku, dołączyły do nich lokomotywy spalinowe. W dniu 15 maja 2025 roku, ze stacji Żagań odjechały 33 pociągi osobowe. Można było pojechać do stacji: Cottbus, Görlitz, Legnica, Małomice, Przemyśl Główny, Tuplice, Węgliniec, Wrocław Główny, Zgorzelec, Zielona Góra Główna, Żary. Przewoźnicy: PolRegio, Koleje Dolnośląskie. Jest także jeden pociąg InterCity Nr 76106 Mehoffer ZIELONA GÓRA GŁÓWNA – PRZEMYŚL GŁÓWNY.

LK Nr 14 wychodzi ze stacji Żagań w kierunku zachodnim jako linia dwutorowa. Linia wchodzi w las i przekracza rzekę Czarna Wielka, przez historyczny most. Marszów były przystanek osobowy i ładownia (348,49 km, elewacja 139 m).

Od strony wschodniej do stacji Żary wchodzi LK Nr 14 oraz linia ze stacji Jankowa Żarska. Żary stacja węzłowa (353,36 km, elewacja 156 m). Linie kolejowe Nr 14, 282, 370. Żary to jest miasto, będące jednocześnie gminą miejską i siedzibą gminy wiejskiej Żary, w województwie lubuskim, na południowym skraju Wału Trzebnickiego. W 2021 roku, populacja Żar liczyła 36 004 mieszkańców. W dniu 15 maja 2025 roku, ze stacji odjechały 43 pociągi osobowe. Można było pojechać do stacji: Cottbus, Görlitz, Legnica, Małomice, Przemyśl Główny, Tuplice, Węgliniec, Wrocław Główny, Zgorzelec, Zielona Góra Główna, Żagań. Przewoźnicy: PolRegio, Koleje Dolnośląskie. Jest także jeden pociąg InterCity Nr 76106 Mehoffer ZIELONA GÓRA GŁÓWNA – PRZEMYŚL GŁÓWNY.

Ze stacji Żary w kierunku zachodnim wychodzą dwie linie. Jedna w kierunku północnym, przechodzi nad LK Nr 14 i prowadzi do Zielonej Góry Głównej. LK Nr 14, jako dwutorowa biegnie w kierunku zachodnim. Linia przebiega pod wiaduktem ulicy Stanisława Moniuszki oraz DK Nr 12, 27 (obwodnica miejska). Po północnej stronie są bocznice do fabryki mebli SWISS KRONO. Dalej linia wchodzi ponownie w las. Sieniawa Żarska przystanek osobowy (358,64 km, elewacja 154). Dworzec jest parterowy i mieści nastawnię „SŻ” i magazyn. Tutaj linia dwutorowa staje się jednotorowa. Za stacją w kierunku zachodnim odchodzi LK Nr 282 do stacji Jasień, w kierunku północnym. Linia jest nieczynna. Linia Nr 14 przekracza rzeki Sinica oraz Lubosza. Lipinki Łużyckie przystanek osobowy (362,64 km, elewacja 147 m). Linia przekracza rzekę Tymnica. Tuplice Dębinka przystanek osobowy (369,82 km, elewacja 141 m). Dawniej to była stacja. Tuplice stacja (374,84 km, elewacja 123 m). LK Nr 14, krzyżuje się z nieczynną LK Nr 365, na kierunku południkowym; Stary Raduszec – Mużaków. We wsi Tuplice przy stacji była cegielnia. W zachodniej głowicy stacji jest przejazd kolejowo-drogowy w ciągu DW Nr 294, ulica 9 maja. Dalej linia przechodzi pod ulicą Kościuszki. Dalej zachował się żelazny most zlikwidowanej LK Nr 365. Dalej nadal są lasy. Myszków stacja towarowa (383,42 km, elewacja 88 m). Obecnie stacja jest nieczynna. Zasieki przystanek osobowy (388,60 km, elewacja 79 m). Była tu mijanka. Jest tutaj jednokondygnacyjny budynek dworca (adres Zasieki Nr 29A).

Granica Rzeczypospolita Polska / RFN (389,08 km). LK Nr 14 zmienia się w LK Nr DE 6205. Granicą jest rzeka Nysa Łużycka. Most jest podwójny, każdy dla jednego toru. Przęsła są kratownicowe, stalowe, nitowane. Dla każdego toru jest 6 przęseł. Całkowita długość mostu to 193 m. Przęsła stoją na betonowych filarach. Na mostach są dwa tory, ale tylko jeden jest eksploatowany. Ten po północnej stronie.

Opracował Karol Placha Hetman