PKP Koluszki. 2025r.

Koluszki współrzędne geograficzne: 51,743N 19,818E, elewacja 211 m.

Koluszki to jest miasto w Polsce w województwie łódzkim, w powiecie łódzki wschodni, w gminie Koluszki. Prawa miejskie zostały nadane w 1949 roku. Populacja miasta wynosi 12 046 mieszkańców w 2023 roku. Powierzchnia miasta wynosi 9,9 km kwadratowych. Średnia elewacja wynosi 211 m. Tablice rejestracyjne pojazdów ELW. 

Pierwsza osada powstała nad rzeką Mroga i obecnie jest tutaj wieś Stare Koluszki. W okresie 1975-1998, miasto Koluszki administracyjnie należało do województwa piotrkowskiego. W XVIII wieku, we wsi Koluszki było około 20 domów (gospodarstw), młyn, tartak, browar i karczma. W XIX wieku, powstał folwark.

Miasto Koluszki leży na Równinie Łódzkiej, czyli teren jest płaski, z delikatnymi falowaniami. Zero gór, zero atrakcyjnych krajobrazów, tylko spokojne równiny. Okolica jest mocno zalesiona. Zwłaszcza w kierunku południowym i wschodnim. Najbliżej jest duży kompleks Lasu Wiączyńskiego i sporo terenów zielonych otacza miasto, co daje korzystny mikroklimat. Hydrografia jest skromna, ale jest rzeka Mroga, która przepływa niedaleko i stanowi główną oś wodną okolicy. Gleby są przeciętne, typowe dla regionu łódzkiego, z przewagą piasków i gleb pochodzenia lodowcowego. Koluszki leżą w historycznej ziemi łęczyckiej, która jest częścią Mazowsza. 

Koluszki to jest miasto, które powstało na linii kolejowej Warszawsko – Wiedeńskiej. Miejsce to stało się pierwszym dużym węzłem kolejowym na tej linii. Genezą było doprowadzenie kolei do dynamicznie rozwijającej się Łodzi, z jej przemysłem włókienniczym. Linia kolejowa dzieli Koluszki na część wschodnią i zachodnią. Pod stacją przebiega najdłuższy w Polsce tunel pasażerski, z którego korzystają przede wszystkim mieszkańcy. Obie części miasta są połączone także wiaduktem w ciągu ulicy Przejazd, DW Nr 715 oraz w północnej części miasta, przejazd kolejowo-drogowy w ciągu ulicy Stanisława Wyspiańskiego, który jest przejazdem kategorii „A”. 

W dniu 2 września 1846 roku, z Koluszek do Piotrkowa Trybunalskiego wyruszył pierwszy pociąg Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. Otwarto wówczas odcinek Rogów – Piotrków Trybunalski, Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej.

W 1863 roku, pojawił się projekt budowy linii Rokiciny – Łódź – Kalisz, który został odrzucony. Odrzucenie nastąpiło z powodu doktryny wojennej moskali. Moskale traktowali kolej nie jako środek do rozwoju gospodarczego, ale jako element militarny. Po dwóch latach, Moskwa wyraziła zgodę na budowę krótkiej linii kolejowej Koluszki – Łódź, bez możliwości jej wydłużenia do Kalisza. Chodziło o to, że w Łodzi produkowano sukno na mundury i płaszcze do moskiewskich sołdatów.

W dniu 19 listopada 1865 roku, uruchomiono połączenie kolejowe Koluszki – Łódź Fabryczna, czyli Droga Żelazna Fabryczno-Łódzka. Linię zbudowano w 1865 roku, w ciągu trzech miesięcy. Przy pracy było zatrudnionych około 2 400 osób. Koncesja została wydana na okres 75 lat. Był to bardzo długi okres, który zgodnie z mentalnością moskali, najpierw został skrócony, a potem znacjonalizowany. 

W 1880 roku, wybudowano dwu-stanowiskową parowozownię z obrotnicą. Zbudowano wieżą wodną, ze zbiornikiem o pojemności 16.9 m3. Wiązało się to z dynamicznym rozwojem linii kolejowej przechodzącej przez Koluszki. Nieco pózniej dobudowano następną wieżę wodną.

W 1885 roku, węzeł Koluszki został rozbudowany z powodu budowy odnogi od Drogi Żelaznej Iwangorodzko-Dąbrowskiej ze Skarżyska Kamiennej do Koluszek przez Tomaszów Mazowiecki. Była to linia szerokotorowa. Zbudowano także linię kolejową ze stacji Łódź Kaliska z dojazdem do Pabianic, Zduńskiej Woli, Kalisza i Poznania. W tym samym czasie, wybudowano obwodnicę Koluszek, poprowadzoną z Gałkówka do Mikołajowa. 

Pierwszy murowany dworzec w Koluszkach został zbudowany w 1865 roku, według projektu Polskiego architekta, o korzeniach holenderskich, Adolfa Schimmelpfenniga przez Kolej Fabryczno-Łódzką, dzięki czemu powstała stacja węzłowa. Dworzec służył również pasażerom przebiegającej przez Koluszki głównej linii Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. W 1872 roku, dworzec został rozbudowany. Od 1885 roku, dworzec obsługiwał też podróżujących Koleją Iwanogrodzko-Dąbrowską w kierunku Skarżyska Kamiennej. Projekt budowy dużego dworca centralnego dla tych trzech kolei nie doczekał się jednak realizacji, a zbyt mały gmach dworca uzupełniano drewnianymi barakami. Dworzec został rozebrany po 102 latach istnienia, a na jego miejscu stanął modernistyczny pawilon dworcowy, także usytuowany w międzytorzu. W 1865 roku, zbudowano pierwszy dworzec murowany wielobryłowy, z trzema bryłami parterowymi z użytkowym poddaszem i dwóch brył dwukondygnacyjnych. Każda bryła była przykryta dwuspadowym dachem, o niewielkim spadku. W tym czasie, była już drewniana kładka nad torami, która łączyła obie części miasta i perony. Były dwa perony i trzy krawędzie peronowe. Perony były drewniane. Budynek dworca przetrwał do 1967 roku.

Do pracy na kolei w Koluszkach przybywali nowi pracownicy. Dla nich zaczęto budować mieszkania. W 1883 roku, osada była zamieszkana przez około 400 osób i ponad 50 % z nich pracowało na kolei. Praca na kolei była traktowana jako zaszczyt. Wytyczano nowe ulice, ale nie były one nieutwardzone. Początkowo nie było wodociągów i kanalizacji. Głównymi ulicami stały się ulice Towarowa, 3 Maja i prostopadła do nich ulicy Brzezińska. Wszystkie po zachodniej stronie linii kolejowej. Tutaj postanowiono zbudować budynek dworca. Nowe ulice wytyczano na planach prostokąta. Dla obsługi pociągów wybudowano; wieżę wodną, budynki techniczne, budynki magazynowe i socjalne. Wszystkie budynki zbudowano z czerwonej cegły. 

Pod koniec XIX wieku Koluszki stały się jednym z najważniejszych węzłów kolejowych Królestwa Polskiego, a jednocześnie bramą do Łodzi. Zbudowano parowozownię, warsztaty kolejowe, kuźnię, bocznice, magazyny, place ładunkowe, mieszkania dla pracowników kolejowych i ich rodzin. 

W tym czasie, mieszkańcy Koluszek zapragnęli zbudowania własnej świątyni rzymsko-katolickiej. Początkowo moskale nie chcieli wyrazić zgody na budowę świątyni. Mieszkańcy zawiązali społeczny komitet budowy. Władze carskie ustąpiły w 1896 roku i zezwolono na zbudowanie kościoła pod wezwaniem Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Nie oznaczało to jednak, że budowa szła bez problemów. Moskal w różny sposób utrudniali budowę kościoła, który ostatecznie ukończono w 1921 roku. Świątynia istnieje do chwili obecnej i szczęśliwie ominęły ją walki drugiej wojny światowej.

Na przełomie wieków oddano do użytku linię ze Słotwin do Będzelina. W 1903 roku, zbudowano linię Koluszki – Piotrków – Radomsko, co jeszcze bardziej zwiększyło znaczenie węzła. W 1911 roku, w Koluszkach utworzono Szkołę Kolejową i Ochotniczą Straż Pożarną.

W 1914 roku, germańcy rozpoczęli wielką wojnę światową. W listopadzie 1914 roku, doszło do dużej bitwy w pobliżu Łodzi, która była związana z Operacją Łódzką.  Wojna wstrzymała rozwój węzła Koluszki. W 1917 roku, szkoły w Koluszkach stały się typowo Polskie, z Językiem Polskim wykładowym. Były to gimnazja i liceum. W szkołach prowadzono szkolenia dla pracowników kolejowych. Powołano do istnienia Koło Polskiej Macierzy Szkolnej. W 1916 roku, germańcy założyli w Koluszkach parafię ewangelicką i zbudowali drewnianą świątynie. 

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości Koluszki stały się kluczowym punktem komunikacyjnym w ruchu pasażerskim między Warszawą i Łodzią, a także z Zagłębiem Dąbrowskim. Wzrastał transport towarów: węgla kamiennego, drewna, produktów włókienniczych z Łodzi, zboża i wojskowych transportów. Stacja Koluszki należała do najbardziej obciążonych w Polsce.

W 1919 roku, populacja Koluszek przekroczyła 1 000 mieszkańców, a w 1930 roku, było już 3 500 mieszkańców. W 1936 roku, rozpoczęto starania o uzyskanie praw miejskich. 

W 1926 roku, podczas przewrotu majowego, społeczeństwo Koluszek stanęło po stronie Marszałka Józefa Piłsudskiego. Zostały nawet rozkręcone tory, aby uniemożliwić transport wojska do Warszawy. 

W 1929 roku, zbudowano nową wieżę wodną, okrągłą, ceglaną i otynkowaną, która została przykryta stożkowym dachem. Wieżę zbudowała firma Żelazo – Beton Spółka zoo. Wieża wona stoi do chwili obecnej (2025 rok). Ulica Kościuszki. W pobliżu znajdują się cztery niewielkie bloki mieszkalne zbudowane z czerwonej cegły, pod koniec XIX wieku. W 30-latach, zbudowano kolejne osiedle mieszkalne złożone z kilku dwukondygnacyjnych bloków mieszkalnych.

W 1936 roku, ukończono linię z Żakowic Południowych do Słotwin.

W 1939 roku, Koluszki były bardzo dobrze rozwiniętym miastem. Funkcjonowały tutaj ; 2 tartaki z napędem parowym, cegielnia, młyn, rzeźnia, gorzelnia, wytwórnia soków, Kasa Spółdzielcza, Kino, Spółdzielnia Spożywców „Społem”, Poczta, hotele, restauracje i sklepy. W 1936 roku, przekonano sejmik powiatowy w Brzezinach, aby podjąć działania na szczeblu wojewódzkim, mające na celu nadanie Koluszkom praw miejskich. Niestety działania te przerwał wybuch drugiej wojny światowej.

W dniu 1 września 1939 roku, germańcy rozpoczęli drugą wojnę światową. Już w pierwszym dniu wojny, germańcy zbombardowali Koluszki i jego stację kolejową. W dniu 6 września 1939 roku, germańcy wkroczyli do Koluszek. Miasto zostało zajęte w trakcie germańskiego natarcia na Łódź i okolice. Po zajęciu miasta wprowadzono germańską administrację okupacyjną, a ludność Polska i żydowska została poddana represjom, wysiedleniom i wywłaszczeniom. Jako ciekawostkę można podać, że germańcy nadali Koluszkom rangę miasta, tak jakby byli niezwyciężonymi bogami. Koluszki znalazły się na granicy między generalną gubernią i trzecią rzeszą. Granica przebiegała rzeką Mrodza. Podczas okupacji germańcy w Koluszkach założono żydowskie getto. Przez getto przeszło około 3 000 żydów. W październiku 1942 roku, getto zlikwidowano, co oznaczało wymordowanie osadzonych w germańskim obozie koncentracyjnym w Treblince. Podczas okupacji kolej była wykorzystywana do transportów wojskowych. Przez Koluszki przechodziły transporty deportowanej Polskiej ludności. Ale działał tutaj Polski ruch oporu, który prowadził sabotaż na infrastrukturze kolejowej. Działały to podziemne organizacje takie jak: Służba Polsce, Związek Walki Zbrojnej – Armia Krajowa, Narodowe Siły Zbrojne, czy Armia Ludowa. 

W 1942 roku, wybudowano odcinek kolejowy z Zieleni do Koluszek.

W dniu 18 stycznia 1945 roku, rozpoczęła się okupacja sowiecka. Okupacja ta trwała teoretycznie do 1989 roku, a rzeczywiście trwa jeszcze w chwili obecnej. Prezydent Lech Wałęsa wyprowadził z Polski armię sowiecką, ale pozostawił moskiewskich szpionów.

W dniu 28 kwietnia 1949 roku, Koluszki – Kolonia otrzymała status miasta i nazwę Koluszki. 

W dniu 30 kwietnia 1954 roku, przekazano do eksploatacji zelektryfikowany odcinek „Wiedenki” między Skierniewicami a Koluszkami. Z tej okazji, odbyła się uroczystość przecięcia wstęgi w obecności władz państwowych i lokalnych. W 1958 roku, nastąpiła elektryfikacja linii Warszawa – Koluszki, jako jedna z pierwszych w Polsce. W 1965 roku, zelektryfikowano linię Koluszki – Łódź. Przy okazji elektryfikacji zmieniono układ torowy stacji Koluszki. W 60-latach, z Będzelina zbudowano łącznicę umożliwiającą pociągom ze Śląska jazdę do Łodzi bez konieczności zmiany czoła w Koluszkach. W 1970 roku, była wykonana elektryfikacja odcinka Żakowice Południowe – Słotwiny. W 1974 roku, nastąpiła elektryfikacja odcinka Koluszki – Mikołajów i dalej do Tomaszowa Mazowieckiego.

W 60-latach, w Koluszkach zbudowano bazę paliwową, która rurociągiem została połączona z zakładami w Płocku. W 60/70-latach w Koluszkach zbudowano wiele bloków mieszkalnych, na przykład na osiedlu Głowackiego. W 1975 roku, zbudowano wiadukt drogowy nad torami kolejowymi, co znacznie zwiększyło bezpieczeństwo. Jednocześnie zlikwidowano przejazd kolejowy w ciągu ulicy Partyzantów. 

W 60-latach, na stacji zbudowano nową dysponującą nastawnię kolejową „Kl” w postaci grzybka. Budynek istnieje do chwili obecnej. Budynek stoi od strony Skierniewic, tuż przed peronami Nr 1 i 2.

W 70-latach, miasto liczyło już 10 000 mieszkańców. Był problem z budową kolejnych osiedli mieszkaniowych, bo brakowało instalacji wodociągowej i kanalizacyjnej. Mimo to powstały cztery osiedla domków jednorodzinnych., które zamieszkało około 2 000 osób. Bloki mieszkalne budowały także inne firmy działające w Koluszkach, jak na przykład Odlewnia i CPN (Centrala Produktów Naftowych). Zbudowano ciepłownię, która dostarczyła centralne ogrzewanie i ciepłą wodę użytkową. W 80-latach, zbudowano nową stacje uzdatniania wody i sieć gazu ziemnego dla domów mieszkalnych. 

W okresie 70/80-lat, węzeł Koluszki obsługiwał ogromną liczbę pociągów towarowych i pasażerskich, największą w swojej historii.

W dniu 14 grudnia 1981 roku, w wyniku stanu wojennego, w Odlewni Żeliwa „Koluszki” zorganizowano strajk, który trwał 12 godzin i został spacyfikowany przez ZOMO. 

Po 1989 roku, Koluszki pozostały ważnym węzłem kolejowym, ale ruch osobowy i towarowy znacznie zmalał. W 90-latach, dojść opieszale przystąpiono do modernizacji linii kolejowych w Polsce. Prowadzono modernizację szlaku Warszawa – Koluszki. Zmodernizowano urządzenia SRK oraz przebudowano perony. 

W Koluszkach funkcjonuje strefa ekonomiczna. Wyremontowano wiele ulic razem z oświetleniem ulicznym i chodnikami. 

W okresie 2006–2008, nastąpiła modernizacja linii, w ramach modernizacji projektu SPOT „Modernizacja linii kolejowej Warszawa-Łódź”. W ramach tej modernizacji na stacji Koluszki przebudowano perony, wybudowano przejście podziemne, zdemontowano przejście nadziemne; kładkę nad peronami, wymieniono torowisko, rozjazdy, trakcję elektryczną, zbudowano Lokalne Centrum Sterowania. Lokomotywownia została rozebrana. Pozostawiono garaże dla drezyn. W dniu 27 maja 2008 roku, pracownicy Pociągu Ratunkowego – Zakładu Linii Kolejowych w Łodzi przystąpili do demontażu kładki dla pieszych. Pocięte elementy kładki załadowano na platformy kolejowe i wysłano do huty. Tego samego dnia udostępniono podziemne przejście dla pieszych. Tunel jest dostosowany dla pasażerów na wózkach i rowerzystów. Na peronach zamontowano windy dla podróżnych. Tunel jest jednym z najdłuższych w Polsce. Został zakończony ponad 100 letni okres nazywania mieszkańców Koluszek mieszkających po przeciwnych stronach torów kolejowych „Zamościaki”. Również znikło określenie: „Za mostem”.

Po 2013 roku, rozpoczęła się era „Łódzkiej Kolei Aglomeracyjnej”. Powstanie ŁKA radykalnie zwiększyło znaczenie węzła. Koluszki stały się głównym punktem przesiadkowym w systemie aglomeracyjnym Łodzi. Uruchomiono częste kursy pociągów osobowych do; Łodzi Fabrycznej, Łodzi Widzewa, Skierniewic, Tomaszowa Mazowieckiego, Radomia.

W 2025 roku, został rozebrany budynek dworca, który stał na peronie. Jednocześnie oddano do eksploatacji nowy budynek dworca. Dworzec między peronami został zbudowany w 1968 roku. Był to budynek nowoczesny, w którym umieszczono kasy, poczekalnię, kiosk ruchu, pomieszczenia dyżurnego ruchu, toalety. Dostęp do toalet był z zewnątrz ze szczytu budynku. W budynku był nawet sklep rowerowy. 

W 2025 roku, oddano do użytku nowy dworzec, a jego budowa kosztowała 12 milionów złotych. Budowa nowego dworca trwała w okresie 2023-2025. Uroczystość oddania dworca do użytku odbyła się w dniu 24 stycznia 2025 roku. Nowoczesny i dostosowany do potrzeb podróżnych dworzec kolejowy PKP w Koluszkach powstał w nowej, lepszej lokalizacji. Budynek znajduje się od strony głównego wejścia na stację tuż przy parkingu miejskim i zatoce autobusowej. Inwestycja została dofinansowana ze środków unijnych. Budowa nowego dworca w Koluszkach to inwestycja wykonana została przez Polskie Koleje Państwowe. Dzięki inwestycji powstała nowoczesna przestrzeń dla przybywającej z roku na rok coraz większej liczby pasażerów. Jak informuje Urząd Transportu Kolejowego w 2023 roku, stacja w Koluszkach obsłużyła średnio 4 900 pasażerów na dobę i zatrzymywało się na niej średnio 170 pociągów dziennie, a w 2025 roku, aż 180 pociągów dziennie. 

Pierwszy dworzec w Koluszkach został zbudowany w 1865 roku według projektu Polskiego architekta, o korzeniach holenderskich, Adolfa Schimmelpfenniga przez Kolej Fabryczno-Łódzką, dzięki czemu powstała stacja węzłowa. Dworzec służył również pasażerom przebiegającej przez Koluszki głównej linii Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. W 1872 roku, dworzec został rozbudowany. Od 1885 roku, dworzec obsługiwał też podróżujących Koleją Iwanogrodzko-Dąbrowską w kierunku Skarżyska Kamiennej. Projekt budowy dużego dworca centralnego dla tych trzech kolei nie doczekał się jednak realizacji, a zbyt mały gmach dworca uzupełniano murowanymi i drewnianymi barakami. Dworzec został rozebrany po 102 latach istnienia, a na jego miejscu stanął modernistyczny pawilon dworcowy, także usytuowany na międzytorzu. Ze względu na lokalizację i wysoką energochłonność Polskie Koleje Państwowe podjęły decyzję o budowie nowego dworca, bliżej przejścia na perony, na placu dworcowym. Budynek zaprojektowano jako prostą bryłę stosując nowoczesne technologie, głównie cegłę ceramiczną. Budynek jest mało chłonny energetycznie, pomimo zastosowania dużych przeszkleń. Na północnej elewacji dworca można także podziwiać wizerunek historycznego dworca, który został naklejony na szkło folii typu one way vision. Budynek uzupełnia nowoczesna wieża zegarowa umieszczona poza budynkiem. W nowym budynku znajduje się poczekalnia dworcowa, pomieszczenia techniczne oraz przestrzeń komercyjna. W budynku nie ma barier architektonicznych. Są ścieżki prowadzące i tabliczki w alfabecie Braille’a. Z myślą o bezpieczeństwie podróżnych w budynku zainstalowano nowoczesne systemy monitoringu, kontroli dostępu czy sygnalizacji włamania i napadu. Zagospodarowane zostało także najbliższe otoczenie dworca, a w okolicy przejścia podziemnego na perony powstał parking, dla 200 samochodów, gdzie znajdują się też miejsca do ładowania samochodów elektrycznych oraz miejsca dla osób z niepełnosprawnościami. Powstała także zadaszona wiata rowerowa ze stacją naprawczą dla rowerów. W obrębie dworca wykonano nowe nasadzenia oraz pielęgnację istniejącej zieleni. Inwestorem budowy dworca w Koluszkach były Polskie Koleje Państwowe S.A. Wykonawcą prac budowlanych było konsorcjum: Wimaks Toczyłowski Hińcza Sp. k. – lider,  Wimaks Toczyłowski Dariusz – partner konsorcjum, a projekt budowy dworca opracowała GPVT Pracowania Architektoniczna z Poznania.

Przy ulicy Kolejowej jest kolejowy budynek biurowy, w którym ma siedzibę PKP Przewozy Regionalne spółka z o.o. Łódzki Zakład Przewozów Regionalnych Sekcja Przewozów Pasażerskich Koluszki. Niektóre byłe budynki kolejowe zostały sprzedane i zostały wykorzystane jako placówki handlowe i usługowe.

Obecnie stacja Koluszki posiada: 4 perony wyspowe, liczne tory odstawcze i manewrowe, zmodernizowaną nastawnię (LCS), sprawną łączność z Łodzią Fabryczną i Centralną Magistralą Kolejową. Posterunki kolejowe Nr „10”, „11” i „12” są czynne.

W ostatnich 10 latach ruch osobowy na stacji Koluszki systematycznie wzrastał. W 2017 roku, przez stacje przeszło 767 000 pasażerów. W 2019 roku, było już 1 200 000 pasażerów, a w 2024 roku, było już 1 756 800 pasażerów. Mały spadek zanotowano w 2021 roku, z powodu pandemii chińskiego wirusa. W dniu 12 listopada 2025 roku, ze stacji Koluszki odjechało 181 pociągów osobowych. Można było pojechać do stacji: Białystok, Częstochowa, Drzewica, Gdynia Główna, Giżycko, Kołobrzeg, Końskie, Łódź Fabryczna, Łódź Kaliska, Olsztyn Główny, Opoczno, Ostrów Wielkopolski, Poznań Główny, Radomsko, Skarżysko Kamienna, Skierniewice, Szklarska Poręba Górna, Warszawa Gdańska, Warszawa Główna, Warszawa Wschodnia, Wrocław Główny, Zgorzelec.

Linie kolejowe: 

LK Nr 1 Warszawa – Katowice. 

LK Nr 17 Koluszki – Łódź Fabryczna. 

LK Nr 534 Koluszki – Mikołajów. Linia kolejowa Nr 534 jest państwowa, zelektryfikowana, jedno- i dwutorowa, linia łącząca stację Koluszki ze stacją Mikołajów.

LK Nr 535 Zieleń – Koluszki. Linia kolejowa Nr 535 jest drugorzędna, zelektryfikowana, jednotorowa linia kolejowa łącząca rozjazd nr 7 na posterunku odgałęźnym Żakowice Południowe ze stacją Koluszki. 

Linia kolejowa Nr 44 Koluszki – Regny – Wykno / Mikołajów. Była i jest to linia wojskowa. Linia była zelektryfikowana. Linia kolejowa od strony Mikołajowa i Wykon prowadzi do 3 Regionalnej Bazy Logistycznej. Od strony Koluszek prowadzi do: byłego Zakładu Naprawy Taboru Kolejowego w Koluszkach, Odlewni Koluszki oraz Lasów Rewica. Ten układ torowy powstał w 60-latach XX wieku. Na linii funkcjonowała mała stacja Regny lub inaczej Budziszewice Łódzkie. Był tam ziemny peron i poczekalnia. Dookoła są tablice ostrzegające o terenie wojskowym i znaki drogowe „Zakaz zatrzymywania się i postoju”. 3 Regionalna Baza Logistyczna ma rozbudowany układ torowy.

Jest bocznica kolejowa z Koluszek w kierunku północno-zachodnim do Bazy Paliw Nr 1 w Koluszkach oraz do podstacji energetycznej. Układ torowy bazy paliw jest bardzo rozbudowany. Jest tutaj jednostanowiskowa remiza.

Jest bocznica kolejowa w kierunku północnym do Zakładu Zasilania Elektroenergetycznego Koluszki, przy ulicy Stanisława Wyspiańskiego. Jest tutaj remiza dwu-stanowiskowa i trzy tory dodatkowe. W pobliżu są miejsca w których germańcy mordowali mieszkańców Koluszek. 

Z południowej strony stacji Koluszki znajduje się ISE Koluszki. Sekcja Eksploatacji posiada tam własne bocznice. Teren sekcji znajduje się w międzytorzu, przy Lesie Koluszkowskim. Adres ulica Wojska Polskiego 1, 95-040 Koluszki. 

Stacja kolejowa Słotwiny to jest towarowa stacja i przystanek osobowy w Nowym Redzeniu na południowy-wschód os stacji Koluszki. Przy stacji zlokalizowana jest placówka spółki PKP Energetyka Zakład Mazowiecki; Zakład Robót Energetycznych w Słotwinach. Znajduje się tutaj także baza Operatora Logistycznego Paliw Płynnych z siedzibą w Płocku; GATX Rail Poland, Zakład Gospodarki Cystern. Jest tutaj rozlewnia paliw z rurociagu Płock – Koluszki. Na stacji Słotwiny są LK Nr 534 Koluszki – Mikołajów, Nr 536 Słotwiny – Bęzelin, Nr 537 Żakowice Południowe – Słotwiny. 

Zachodniej części Koluszek znajdują się dwa przystanki osobowe: Żakowice (przebudowany w 2006 roku, dwa perony jednokrawędziowe), Żakowice Południowe (dwa perony jednokrawędziowe).

Opracował Karol Placha Hetman